[άβελ]-Ταφ είπε : το παιδί με τα μπλε χαρτόκουτα από χυμό και το παιδί με την πανοπλία

το πρώτο φοβόταν τα σφυρίγματα , το δεύτερο τα σιχαινόταν..

- πόσες αμίτες μπορείς να κατεβάσεις μονορούφι; ρωτάει το πρώτο. πόσα μικρά μπλε χαρτόκουτα χυμού μπορείς να μου αρπάξεις απ’ το χέρι; ή πόσα μπορείς να κουβαλήσεις τρέχοντας ως τη γωνία που σε κρύβει απ’ τα ταξί ; πόσο δυνατά μπορείς να ρευτείς και πόσο δυνατά μπορώ να γελάσω;

- όσο επιδεικτικά μπορώ να καγχάσω. καρό ή ριγέ;

- κι όσο συχνά μπορώ να ξεχάσω. αληθινό ή σικέ;

- στις εντεκάμιση πρέπει ν’ αποφασίσεις

- δώδεκα παρά θα σου πω ότι περιμένω να στρογγυλοποιηθεί και θα δεις

- στις δώδεκα και πέντε θα ‘χει περάσει η ώρα

- μία παρά θα το ‘χω ξεχάσει

- σικέ.

- καρό.

- βουλιάζεις στις τομές του.

- χάνεσαι στο σικέ σου. 

- η ώρα;

- φοβόμουν τα σφυρίγματα κι άντεχα δίπλα σου γιατί τα σιχαινόσουν.μία, ακριβώς.

  κι είναι καιρός τώρα που δεν κρατάει πια τα μπλε χαρτόκουτα. τρυπάει την κορυφή τους με το καλαμάκι κι απλά τ’ αφήνει δίπλα του, κοιτάζοντας αφηρημένα απ’ την άλλη πλευρά. κι έτσι δεν είναι πια αστείο κι ούτε κι αυτά γελάνε.

-  την τελευταία φορά η πανοπλία σου ήταν πιο γυαλιστερή από ποτέ. σχεδόν έβλεπα τις φάτσες τους..    

 

                                 

                ..το πρώτο φοβόταν τα σφυρίγματα ,το δεύτερο τα σιχαινόταν..

[άβελ]-Ταφ