[άβελ]-Ταφ είπε: κο υ ράζ ε τ αι

        δεν έχει πόδια

     ούτε χέρια
ένα μυρμίγκι στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του
το σκότωσε με το μεγάλο δάχτυλο του χεριού του

άντε να 'χει ένα δάχτυλο δηλαδή..δύο..
θ'απλώσει το κάρβουνο στον τοίχο και με τα δύο.
κουράζεται όταν αναλώνεται

θα σου μάθω εγώ ελληνικά
 χωρίς τελείες
έβαψε τον τοίχο τουλάχιστον γιατί δε βάζει κανένα χρώμα γιατί λερώνει τα δάχτυλά του και τι παπούτσια είναι αυτά γιατί ξεχαρβαλώνει το κασετόφωνο τι δουλειά έχει η κεραία στη  λεκάνη και μην ξαναβροντήξεις την πόρτα!



ξέρεις είναι που κοντά στο σπίτι του βρίσκεται το τέλος του κόσμου
κοντά στο σπίτι του σκάβουν τα πεζοδρόμια
χτυπάνε την πόρτα διακριτικά,ρωτάνε
να σας σκάψουμε κι εσάς λίγο τα πατώματα ή έστω τα κεφάλια;
τι να τους πεις;
ξέρετε όποιος κατάφερε να περάσει τα 20 του χρόνια και είναι ακόμα ζωντανός..θέλω να πω ..λένε πως τα μηδενικά στις ηλικίες γίνονται τρύπες
  και κλείνει την πόρτα μ' αυτές τις λέξεις


ξέρεις είναι κι ο νόμος με τα ψάρια  κ όλα περί δικαιωμάτων που είναι ένα κατασκεύασμα κι άλλωστε π οι ος σ κότ ωσ ε πο ιο ν;!

       δε θα κάτσει να το συζητήσει περισσότερο


    στο στήθος του φασίστα, ποιου, ταιριάζουνε λουλούδια λόλεκ ;
    


[άβελ]-Ταφ

[άβελ]-Ταφ είπε: and even if it's sunday may i be wrong [e.e.c]

ένας χειμώνας είναι δύο φθινόπωρα.
και μία άνοιξη είναι μισός χειμώνας. ή μισό καλοκαίρι.
                                       ή μισός χειμώνας;

είναι αντίστοιχο με το μισοάδειο ή μισογεμάτο ποτήρι
      ή το μισοάδειο ή μισογεμάτο φεγγάρι
   ή το μισοάδειο ή μισογεμάτο κεφάλι

μισογεμάτοι ή μισοάδειοι λοιπον;
 μισογελάτε ή μισοκλαίτε λοιπόν;
αν μισογελάτε τουλάχιστον αδειάστε τελείως τα ποτήρια
τα ποτήρια του καφέ
αδειάστε τα πάνω στα βιβλία με μια άγαρμπη κίνηση,
ακούστε 10 με 12 ραδιόφωνο,αφήστε σκορπισμένα τα παπούτσια των περαστικών στο πάτωμα,τις μπλούζες τους και ό,τι λέξεις περισσέψουν.κάποιοι θα καπνίζουν σαν τον gainsbourg,κάποιοι θα γελάνε δυνατά,κάποιοι θ' ακούνε την ίδια ώρα ράδιο,κάποιοι θα πίνουν σκέτο τον καφέ κι άλλοι θα συρρικνώνουν με την ανάσα τους τ' αρνητικά παλιών φωτογραφιών.
να μάθετε αγγλικά διαβάζοντας cummings

the people are in their houses 

the frail man is in his bed 

the city sleeps with death upon her mouth having a song in her eyes

the hours descend, putting on stars….

in the street of the sky night walks scattering poems

δε θες ν' ακούσεις την προφορά μου ,γιατί δε θ' ακούσεις τα λόγια του

κι ενώ ό,τι λυρικό σ' αφήνει τουλάχιστον αδιάφορο 

γαμημένες νερατζιές
 νερατζιές νερατζιές σ' όλο το κέντρο
και πορτοκαλί φώτα τα βράδια
και μες στο πλήθος στο μετρό δε με νοιάζει που όλοι τρέχουν,μου αρκεί που μπορώ να ξεχωρίσω τα παπούτσια σου



[άβελ]-Ταφ

[άβελ]-Ταφ είπε:

-το μεσημέρι έκλεινε τα πατζούρια
έπαιρνε στα χέρια του ένα μάυρο μαρκαδόρο,
κατευθυνόταν προς τον απέναντι απ' το παράθυρο τοίχο
και ανάμεσα στο φως του ήλιου που έμπαινε απ' τις γρίλιες
χρωμάτιζε τις αφώτιστες ρίγες.
στο τέλος έκλεινε το φως και το μελάνι
μέσα σε οβάλ περιγράμματα με φτερά
κι ο ήλιος έπεφτε κι οι μέλισσες ανέβαιναν..
..ο ήλιος έπεφτε κι οι μέλισσες ανέβαιναν
-και τελικά πώς πέθανε;
-λένε πως κάποια νύχτα μες στον ύπνο του
πνίγηκε με το καλώδιο απ' τ' ακουστικά του


[άβελ]-Ταφ

[άβελ]-Ταφ είπε με άμμο στα δόντια:

 κάποτε δεν είχε στο μυαλό του πανικό

 και περπατούσε έχοντας το ίδιο μήκος και στα δυο του πόδια.

και δεν είναι που το αλλόκοτο βάδισμα τού γδέρνει το κεφάλι,

μόνο που λιώσαν τα παπούτσια του κι ούτε που χάρηκε για τη συνήθειά του.

 ‘’σκάλες ,σκάλες’’ μονολογεί ‘’τα σχήματα για να μπερδεύω’’.

και όλα μέσα του γυρνάνε

κι όλα απ’ έξω του περνάνε

και μπαίνει μαζί τους σε μπαρ συνοικιακά.

παρκάρει τους αγκώνες στην πιο πρόσφορη επιφάνεια,

-να βολευτώ στην άμμο σου μέχρι να βγάλω τη δικιά μου;

-ένα λεπτό να βγάλω τα γυαλιά μου..

και κάπως έτσι ξεκινάνε..

χώνουνε κι οι δύο τα χέρια τους στις τσέπες και τα βγάζουν κρατώντας χώμα..όχι χώμα..άμμο..μάλλον άμμο..κινούμενη.

την πετάει ο ένας στον άλλον.

έπειτα τη μπουκώνουνε ,τη μασάνε και τη φτύνουν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου.

πάει να μιλήσει ''έχεις ιδ..'' 

την πασαλείβουν σπαστικά και άγαρμπα

ο ένας στη μούρη του άλλου, πριν τους τραβήξει.

ο ένας στη φάτσα του άλλου ,για να μην τους τραβήξει.

''έχεις ιδέα με τι παλ..φτου..με τι παλεύει;'' 

 κι έπειτα την συγκεντρώνουν και την ξαναφτύνουν..και τώρα είναι χώμα..όχι..λάσπη..μάλλον λάσπη..στατική 

και κάπου εκεί θα κοιταχτούν κι ίσως μετά γελάσουν, στρώνοντας τις ζαρωμένες άκρες των ματιών τους κι εκείνη τη γραμμή ανάμεσα στα φρύδια.

κι ίσως μετά αναμασήσουνε τις άμμους απ’ τις τσέπες τους,

ίσα μέχρι να στεγνώσουν από κείνο τον ανεμιστήρα που παλεύει στη γωνία,

ενώ του απαντάει με τα χείλια σχεδόν κολλημένα μπροστα απ' τους έλικες

που αλλοιώνουν τη φωνή του: ''μ' άμμο κινούμενη, κινούμενη άμμο''.

κάνει ένα βήμα πίσω και χαζεύει τον ανεμιστήρα ,

μέχρι να πεταχτεί διαλυμένος κι αυτός σε κάποιο πορτογαλέζικο στενό, σκέφτεται.

κι έπειτα βγαίνει απ' τα μπαρ με τα λιωμένα αθλητικά του λερωμένα

και στρίβει στις γωνίες,

μ’ αυτό τον περίεργο τρόπο που στρίβουν πάντα τα λεωφορεία.

και είναι χώμα πια ..μόνο χώμα.. άστατο κι αποσταγμένο

και μονάχα κοιτάει τώρα

γιατί είναι σίγουρος..

είναι σίγουρος πως στην αθήνα υπάρχουν παντού τέτοια πορτογαλέζικα στενά με ξεχαρβαλωμένους ανεμιστήρες, που γεννούν φωνές ρομποτικές..   

[άβελ]-Ταφ 

[άβελ]-Ταφ είπε: οι τέσσερις

ξεκίνησαν απ' την πλατεία του Μάνου Χατζιδάκι
γύρισαν όλα τα πάρκα της αθήνας
κι ενώ τους είπανε ότι οι πολλοί διαλύθηκαν 
κατέληξαν πως η ποιότητα της στιγμής είναι ανάλογη με τον αριθμό των γειτόνων που έχεις τσακωθεί

διέσχισαν μια ερημική παραλία ενώ τους πέφταν τα κρασιά και τα μαγιώ
μετρήσανε τ' αστέρια ,μετρήσανε την άμμο
κι έτσι χωρέσανε ένα καλοκαίρι ολόκληρο μέσα σε μια βασίλισσα

τώρα ακούνε μουσική με ανάποδα κεφάλια κι ενίοτε παραμιλάνε
το γιώτα για την μπλούζα που τoυ έσκισαν οι γαμημένες λέξεις
το πι για τις σκηνές που δώσανε ταυτότητα στο ξέρασμά του
το ταφ για μια κόλαση κι ένα παράδεισο
κι εκείνο το μι κάπου εκεί γύρω ισοδύναμο με αφύσικους νόμους λέξης-αντίδρασης, φυλάει τα γράμματα για τις ανάσες των ανθρώπων και τον συντονισμό τους


σήκωσαν τα ποτήρια
υπόσχεση να μη χτιστούν..
γιατί οι άνθρωποι χτίζονται απ' τους ανθρώπους
στων μπάσταρδων ματιών τα μέτρα
κι εκείνοι που γκρεμίστηκαν
γυρνάνε πια ελεύθεροι

   κι όπως ψιχάλιζε στην τέντα το κλιματιστικό του από πάνω
 ''καλό φθινόπωρο'', είπανε
  και ήπιανε..

   ..''ενός λεπτού σιγή για την τελειότητα.. ''είπε το πι
       ..των γκρεμισμένων που μελετούσαμε,εννοούσε
         άπλωσαν τα πόδια τους στα κάγκελα του μπαλκονιού
            πορτοκαλί η αθήνα μες τη νύχτα της
                                κι αυτοί χαμογελούσαν..
            
εκείνοι θα είναι η αλήθεια τους
     κι εμείς εδώ το ''αλλά'' της
                                      
           περροτουπερροτουπερροτουπερροτου

                                         


ποίηση: Pablo Neruda
μουσική: Τέρψη Κονταργύρη
φωνή: Παντελής Καλογεράκης, Τέρψη Κονταργύρη
κιθάρα: Αντώνης Κουφουδάκης,Μιχάλης Καλογεράκης,Τέρψη Κονταργύρη


''La reina'' de Pablo Neruda                                                  

Yo te he nombrado reina.
Hay más altas que tu, más altas.
Hay más puras que tu, más puras.
Hay más bellas que tu, hay más bellas.
Pero tú eres la reina.

Cuando vas por las calles
nadie te reconoce.
Nadie ve tu corona de cristal, nadie mira
la alfombra de oro rojo
que pisas donde pasas,
la alfombra que no existe.

Y cuando asomas
suenan todos los ríos
en mi cuerpo, sacuden
el cielo las campanas,
y un hymno llena el mundo.

Sólo tu y yo,
sólo tu y yo, amor mío,
lo escuchamos.

[άβελ]-Ταφ

[άβελ]-Ταφ είπε : το παιδί με τα μπλε χαρτόκουτα από χυμό και το παιδί με την πανοπλία

το πρώτο φοβόταν τα σφυρίγματα , το δεύτερο τα σιχαινόταν..

- πόσες αμίτες μπορείς να κατεβάσεις μονορούφι; ρωτάει το πρώτο. πόσα μικρά μπλε χαρτόκουτα χυμού μπορείς να μου αρπάξεις απ’ το χέρι; ή πόσα μπορείς να κουβαλήσεις τρέχοντας ως τη γωνία που σε κρύβει απ’ τα ταξί ; πόσο δυνατά μπορείς να ρευτείς και πόσο δυνατά μπορώ να γελάσω;

- όσο επιδεικτικά μπορώ να καγχάσω. καρό ή ριγέ;

- κι όσο συχνά μπορώ να ξεχάσω. αληθινό ή σικέ;

- στις εντεκάμιση πρέπει ν’ αποφασίσεις

- δώδεκα παρά θα σου πω ότι περιμένω να στρογγυλοποιηθεί και θα δεις

- στις δώδεκα και πέντε θα ‘χει περάσει η ώρα

- μία παρά θα το ‘χω ξεχάσει

- σικέ.

- καρό.

- βουλιάζεις στις τομές του.

- χάνεσαι στο σικέ σου. 

- η ώρα;

- φοβόμουν τα σφυρίγματα κι άντεχα δίπλα σου γιατί τα σιχαινόσουν.μία, ακριβώς.

  κι είναι καιρός τώρα που δεν κρατάει πια τα μπλε χαρτόκουτα. τρυπάει την κορυφή τους με το καλαμάκι κι απλά τ’ αφήνει δίπλα του, κοιτάζοντας αφηρημένα απ’ την άλλη πλευρά. κι έτσι δεν είναι πια αστείο κι ούτε κι αυτά γελάνε.

-  την τελευταία φορά η πανοπλία σου ήταν πιο γυαλιστερή από ποτέ. σχεδόν έβλεπα τις φάτσες τους..    

 

                                 

                ..το πρώτο φοβόταν τα σφυρίγματα ,το δεύτερο τα σιχαινόταν..

[άβελ]-Ταφ

[άβελ]-Ταφ είπε : ''πολύ έντονα..πολύ συχνά''

-το ξέρεις ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς τηλεόραση;ανοίγω την τηλεόραση πριν πέσω, το ξέρεις;
-κι εγώ την πόρτα,το ξέρεις; ίσα να μπαίνει λίγο φως όπως θα πέφτω..
και στα λεωφορεία χαζεύω τα τατουάζ των μπροστινών..τα εξαρτήματα ξέρεις..που μας χλευάζουν.
και η μοναδική μου ελπίδα είναι ότι όλοι οι ποδηλάτες μπαίνουν στο τελευταίο βαγόνι..ένα σατανικό γέλιο μωρού απ'την άκρη της αποβάθρας και μια γαμημένη πολυσύλλαβη γλώσσα που στριμώχτηκε σε κάποια ροκ και να χωρέσει αδυνατούσε.
κι εμείς που χωρέσαμε σε τέσσερις τοίχους ,ξεμείναμε να κοντράρουμε τις συλλαβές,αντιπαραθέτοντας γκανά με σμιτ

-''κι αν κουραστούν απ' το τοπίο;''

-''ΖΙΛ. τι μανία κι αυτή να με μπουκώνουνε με χάπια μόλις πάω να νιώσω το παραμικρό''
-''κι αν κουραστούν απ' την κάμαρα;''
-''ΛΙΖΑ. η εποχή μας κοιτάζει να γιατρέψει με φάρμακα τη συνείδηση''
-''πώς ν' αποδράσουν τα παράθυρα;''
-''ΖΙΛ. όταν λες <<πολύ>>..εννοείς πολύ έντονα..ή πολύ συχνά;
  ΛΙΖΑ. πολύ έντονα. πολύ συχνά.
  ΖΙΛ. δεν εκπλήσσομαι. ''

[άβελ]-Ταφ

[άβελ]-Ταφ : κίσσως.είπε

μισώ τον κισσό. είπε

        δε μ’ έχει τσιμπήσει ποτέ μέλισσα. είπε
γέλασε
             απόγευμα .είπε

δεν πρόλαβε και τον ήλιο πάνω στην κερασιά .είπε                           

        κοίτα να δεις που τραγουδούσανε κάτι παρόμοιο τις προάλλες τα παιδιά . είπε
πορτογαλικές μαλακίες. θα 'λεγε
δεν ήταν πορτογάλος.θα 'λεγε

    διάβασε κάτι από κόρσο που βρισκόταν εκεί γύρω τις τελευταίες μέρες.
 το ‘κανε κοροϊδευτικά αλλά ήταν ωραία

σ’ αγαπώ. πάω να τον ξηλώσω.είπε               

  τον κισσό μωρέ.είπε

       κι έλεγαν

χωρίς κανείς ν’ απαντάει φανερά

 όχι μόνο τον έναν.ίσως κι όλους ..όλους τους κισσούς. θα στο ξανάλεγα μα βλέπεις δεν είναι κι εύηχη η απόφασή μου.

 και ξέρεις τι της είπε; πως σημασία δεν έχει τι απόφαση θα πάρει

 αλλά να μωρέ..απλά πως θα την πάρει

 πάω.είπε

    και πήγε



[άβελ]-Ταφ

[άβελ]-Ταφ είπε : να κοιμηθείς στο πάτωμα ,να κλείσεις και τα φώτα

   το 'χετε δοκιμάσει ποτέ ; σβήστε τα φώτα ,ανάψτε μια φωτιά και ρωτήστε τους μεγάλους για τις ιστορίες τους . ρωτήστε για τα περασμένα χρόνια . ανάλογος ποιοτικά των ευκαιριών επί της πατρικής γης και ο βίος . δεκαετία του 60' ,όταν οι πολλοί δεν είχανε να φάνε .

 σε κάποια γειτονιά στα προάστια της αθήνας ,δίπλα στο μεροκάματο γεννιόταν και το πιάτο με το φαΐ . εστία για το ζέσταμα του φαγητού οι φυάλες υγραερίου και για τη σύντομη συντήρηση των τροφίμων οι ''παγωνιέρες'' . ποτέ δε θα ξεχάσω την εικόνα που μου περιέγραψε : ''μέχρι τότε είχαμε για πάτωμα τσιμέντο ,άγριο κι όταν ήρθαν στο σπίτι και ρίξανε μωσαϊκά ,ξάπλωνα πάνω  στο μωσαϊκό με τα χέρια ανοιχτά . αυτό για 'μας ήτανε τότε πολυτέλεια . μετά ήρθανε τα ψυγεία ,οι ηλεκτρικές κουζίνες και τα λοιπά...'' . 

  δεν ξέρω γιατί, αλλά η εικόνα αυτή με το μωσαϊκό μου φάνηκε τόσο δυνατή.. σχεδόν με τάραξε.σαν την πιο εύστοχα περιεκτική απάντηση που έλαβα ποτέ μου ,σ' ένα ερώτημα που δεν είχα καν προλάβει ν' απευθύνω . μια στερημένη γενιά που έπεσε λαίμαργα πάνω στην τούρτα της αστικοποίησης ,καταβροχθίζοντας μαζί ιδεολογίες και ιδανικά . μια γενιά που της έλειψαν υλικά και κατέληξε να λείπει ουσιαστικά . μια γενιά που είχε την ουσία και διεκδίκησε το τίποτα ,χαμένη μέσα στο μωσαϊκό. μαγεμένη απ' την εναλλαγή χρωμάτων ,σχημάτων ,μεγεθών ..σχεδόν μαστουρωμένη να στριμώχνεται για το μεγαλύτερο κομματάκι του ψηφιδωτού ,νομιμοποιώντας τη βολή και την παρανομία της μ' ένα κάποιο αγωνιστικό παρελθόν . ναι μ' ''ένα κάποιο'' αγωνιστικό παρελθόν! γιατί χέστηκα για τις ιδεολογίες σας ρε πούστη μου! δε θέλω ν' ακούσω για τις απόψεις σας !θέλω ν' ακούσω για τις ζωές σας! 

   

   τώρα ,λοιπόν, που όλοι προλάβανε και φάγανε κι όλοι προλάβανε κι εξαγοράσανε την πιο ακριβή τους φτώχεια ,ψάχνονται κι αναζητούν μες στη μιζέρια τους θρησκείες και θεούς -από κείνους που μάθαιναν στην πατρική τους γη . μια ελπίδα βρε αδερφέ !

  

 δε λέω πως είναι προτιμότερη η πείνα και η κακουχία . αλλά αυτή η υπερβολή μας έβγαλε τα μάτια βρε αδερφέ! κι εμείς οι νεότεροι έτσι γαλουχηθήκαμε . με τη νοοτροπία αυτή των μεγάλων ,που όχι μόνο νομίζανε πως είχανε ,αλλά κυρίως ,νομίζανε πως θέλανε . και ό,τι θέλανε θα το 'χανε ..ξέρετε.. με τον ''τρόπο'' τους ..ξέρετε.. με το ''μέσο'' τους ..ξέρετε.. όλοι ξέρουμε..εκ των έσω! και όλα για την πάρτη μας !γιατί πάνω απ' όλα πρέπει να βολευτώ εγώ . γιατί πάνω απ' όλους πρέπει να είμαι εγώ . ναι, ξέρω πως αυτό που προέχει ,λένε, πως είναι το συλλογικό συμφέρον ,αλλά κάτσε τώρα να κάνουμε τη δουλειά μας ρε παιδάκι μου . τώρα που έχουμε τον ''τρόπο'' και το ''χρόνο'' !

   κι έτσι περνάει ο ''χρόνος'' κι από παιδάκι γίνεσαι παιδί κι από παιδί μεγάλος κι ούτε που πρόλαβες να καταλάβεις πώς ο ''χρόνος'' έγινε χρήμα . αλλά ,τουλάχιστον, έμαθες τον τρόπο . και θα τον συντηρήσεις . γιατί έτσι σου μάθανε ,έτσι μεγάλωσες κι έτσι θα γίνεις πιο μεγάλος απ' όσο είσαι . και μη σε νοιάζει για τους άλλους . θα βρουν κι αυτοί τον ''τρόπο'' ή μάλλον ..θα τον μάθουν .

  τώρα ,λοιπόν, που χάνεται η γη κάτω απ' τα πόδια σου, μιας και δανεική και τούτηνε την είχες (άνω τελεία) τρέχα στις εκκλησίες και τους παπάδες να βρεις την προσευχή που σου ταιριάζει . κι όταν ούτε κι εκεί βρεις την ηρεμία σου ,ψάξε και βρες κάπου ένα δέντρο ,από 'κείνα που γλυτώσανε . χωρίς πολλά αυτοκίνητα τριγύρω ,ούτε κι ανθρώπους -εκτός από παιδιά, εκείνα εξαιρούνται . κάτσε από κάτω και ψάξε μέσα σου για την αλήθεια ή ρώτα ,στην τελική, κανά πιτσιρίκι εκεί γύρω . και τώρα που πρέπει ν' αλλάξεις ,για τελευταία φορά κράτα τον ''τρόπο'' σου και μη σε νοιάξει για τον άλλον . κάνε ένα βήμα εσύ . ένα γαμημένο βήμα . 

      

    γύρνα στη γειτονιά σου κι αυτή τη φορά ,στην είσοδο της πυλωτής ,πες και μια καλημέρα . και δεν πειράζει που πάλι θα κλειστείς στους τέσσερις σου τοίχους . μονάχα για αρχή μην ανοίξεις το γαμημένο το κουτί . κι έπειτα κλείσε τα φώτα ,για αρχή . και ρώτα την αρχή . και για συνέχεια ,άσε με να επιλέξω το πάτωμα που θα ξαπλώσεις . γιατί η διαφθορά κι η απληστία τσουλάνε στο γαμημένο το μωσαϊκό . ενώ στο τσιμέντο το τραχύ, όλο και κάπου θα σκαλώσουν..

υ.γ.: ας λύσει κάποιος το γρίφο περί άνω τελείας παρακαλώ


 [άβελ]-Ταφ

       

[άβελ]-Ταφ είπε: προσοχή στις κουκου-ρούκου

όπως όταν σκάει ένα δακρυγόνο στα πόδια σου και τρέχεις να σωθείς απ' τον καπνό. να πάρεις ανάσα .κι έπειτα σε κάποια γωνία θα βρεθείς να φτύνεις ,μπας κι αποβάλλεις απ' τα σωθικά σου το γαμημένο χημικό.

όπως το φλας που σκάει στα μάτια σου για μια στημένη πόζα, στιγματίζοντας το βλέμμα σου προσωρινά. ενοχλητικό σημάδι σε ό,τι και να δεις..κι η πόζα ενοχλητική όπως και να την δεις.

όπως κι όπως καθάρισα τα πνευμόνια μου απ' τα χημικά κι κάλυψα με ταινίες τα φλας των μηχανών.ζωγράφισα αφύλακτες πορείες και τσάκισα τα λόγια όσων μου ξαναμίλησαν για πόζες.

όπως και να 'χει.. ήταν πιο ψεύτικο κι απ' την κουκου-ρούκου! ου ρε!
για έναν περουβιανό συνεπιβάτη ζούμε όλοι!

ματρεσονίστας γαρ


[άβελ]-Ταφ
  

[άβελ]-Ταφ είπε: μεγάλα ή χωρίς;

δε μεγαλώνεις. σε μεγαλώνουν. όχι στα πόδια τους. οι απαντήσεις σε μεγαλώνουν, που έρχονται να λύσουν απορίες. απ'τις πιο βαθυστόχαστες μέχρι τις πιο απλές. ''γιατί ρε γαμώτο να καεί κι αυτός έτσι; αφού παλιά έγραφε καλά κομμάτια..'' ,ρωτάς. ''ε κάπως πρέπει κι αυτός να βγάλει το εφάπαξ..'' ,σου λένε. και σου σερβίρουν το ξεπούλημα στην πιο απλή του εκδοχή, σαν αναπόφευκτη επιλογή. και κάπου εκεί, σε μια τέτοια απάντηση μπορεί να βρίσκεται και το τέλος μιας κάποιας εφηβείας. κι ούτε να σκεφτείς να την αναζητήσεις, γιατί γυρνάς την πλάτη στα ερχόμενα, που 'ναι πολλά και λειτουργούν αντίστροφα γιατί μονάχα απαντούν . με την ερώτησή σου ν' ακολουθεί σαν μια ιδέα αντίθεσης ''μα γιατί;΄''. μέχρι να σου κοπεί η ανάσα είναι και θα μουδιάσεις απ' τη συνήθεια και δε θα ξαναρωτήσεις.
δε μεγαλώνουμε. μας μεγαλώνουν. τα ρούχα, τα παπούτσια, τα φοιτητικά ιδρύματα, οι μπροσούρες, τα είδη καπνιστού, τα ήδη ειπωμένα. οι περιστάσεις μωρέ και οι συνθήκες. κι οι άνθρωποι μωρέ. κι αυτοί. που όλο φοβούνται και δειλιάζουν ,ψάχνουν αρχές και βρίσκουν τέλη, λερώνονται και προχωράνε, υπόσχονται και αναιρούν κι αναπαράγουν μουσικές και λόγια και σιωπές, ψέματα και αλήθειες και χαρακτήρες αναπαριστούν, συντηρώντας ,τελικά, το φαύλο κύκλο μιας αμφίδρομης σχέσης : όσο τα μεγαλώνουμε θα μας μεγαλώνουν. γι' αυτό τη σημασία σας στα πιο μικρά. και κάπου εκεί θα μας βρείτε κι εμάς. στην άκρη ενός μόλου ,κάτω από ένα φάρο να πίνουμε μπύρες και να σχεδιάζουμε ταξίδια ,μουσικές, παραστάσεις και να γελάμε..να γελάμε!


ΠΡΟΣΟΧΗ : οι φωτισμένες τούρτες δεν παχαίνουν, μεγαλώνουν!

μπουένας νότσες αμίγκος
και όνειρα γλυκά (το εννοώ..είναι πολύ ωραίο να βλέπεις όνειρα)

[άβελ]-Ταφ

[άβελ]-Ταφ είπε:

καήκαμε και μόνο στην ιδέα της λάμπας.γαμημένες πεταλούδες!


[άβελ]-Ταφ

[άβελ]-Ταφ είπε : στους ηλιακούς αδερφές μου,στους ηλιακούς

-τα σύννεφα. μ' αρέσουν τα σύννεφα εκεί που σβήνει το φως της μέρας και ανάβουν οι σκιές των πολυκατοικιών.ανισόπεδες ,σχεδόν ανισόρροπες. κι από πάνω κάτι σύννεφα. μη φανταστείς πολλά, ό,τι απέμεινε απ' την κακοκαιρία δηλαδή.εκεί που πέφτει ο ήλιος κάτι απέμεινε.και είναι οι πιο όμορφες ελπίδες στα πιο όμορφα σχήματα.
- ίσως και να 'ναι το πεπρωμένο σου..
-τα πιο περίεργα σχήματα την πιο περίεργη ώρα να..;
-..σου μιλούν για το απρόσμενο ναι.
-μοιάζει με ελικόπτερο.
-μπορεί να 'ρχεται και πόλεμος.
-κι εκείνο εκεί το απροσδιόριστο..;
-μπορεί να 'ρχεται για μένα.
-κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς..
-..και μου λες ,λοιπόν, θυμήσου, μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.
-θυμήσου.
-κι όταν ξεχαστείς κοιμήσου ,η τύχη σου για να δουλέψει..

κι όταν σηκωθείς θα 'χουμε χτίσει άλλα λόγια ,γιατί η ελπίδα είμαστε εμείς.υποκείμενο.ρήμα.κατηγορούμενο.η ελπίδα είμαστε εμείς.έτσι. να επιστρέφουμε στα στοιχειώδη της ελληνικής, γιατί δεν έχουμε και κουράγια για μακροπερίοδους λόγους και ψαγμένα γνωμικά.

και μην ξαναρωτήσετε πού πάμε.εσείς δεν ξέρω. εγώ για 'κει που ζουν τα ρήματα και οι ηλιακοί.



και δες που πάλι γράφω χωρίς καμία συνοχή. αλλάζω παραγράφους,αλλάζω θέμα. αλλάζω θέμα γιατί νιώθω αμήχανα και μάλλον δεν μπορώ ν' απαντήσω...ξέρω 'γω γιατί 'μαστε έτσι;

[άβελ]-Ταφ

 

[άβελ]-Ταφ ξέχασε τι ήθελε να πει:

[άβελ]-Ταφ είπε: ΤΩΡΑ;

ξέρεις κάτι ?όλα ξεκινάνε από μια γαμημένη Κυριακή κι ένα τοίχο που θες να πειράξεις λίγο, χτυπώντας το κεφάλι σου πάνω του . ας κάνουμε λοιπόν καμιά μπλογκοκατάσταση μπας και συνέλθουμε κ ισιώσει το κεφάλι μας… πριν στραβώσει από κανένα τοίχο. και ξέρεις ποια είναι η επόμενη ερώτησή μου. ‘’τώρα?’’. άσε που έμαθα πώς βάζουμε ερωτηματικό με την ελληνική γραμματοσειρά . ‘’τώρα;’’ . τώρα μου μένει να μάθω και την άνω τελεία και είμαι κομπλέ. και πάνε οι τελείες για ‘μένα. μπορεί να συνεχίσω μόνο με κόμματα ,,,

τώρα?.....γαμημένη συνήθεια ….τώρα;;

γαμημένη Κυριακή

ρε μη βρίζω!

καληνύχτα

[άβελ]-Ταφ